باید فراموشت کنم چندیست تمرین می کنم

من می توانم می شود ارام تلقین می کنم

با عکس های دیگری تا صبح صحبت می کنم

با ان اتاق خویش را بیهوده تزیین می کنم

سخت است اما می شود در نقش یک عاقل روم

شب نه دعایت می کنم نه صبح نفرین می کنم

حالم نه اصلا خوب نیست تا بعد بهتر می شود

فکری برای این دل تنهای غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای و برنمی گردی همین

خود را برای درک این صد بار تحسین می کنم

از جنب و جوش افتاده ام دیگر نمی گویم به خود

وقتی عروسی می کند،آن می کنم این می کنم

این درد زرد بی کسی بر شانه جا خوش کرده است

از روی عادت دوستی با بار سنگین می کنم

هرچه دعا کردم نشد شاید کسی امین نگفت

حالا تقاضای دلی سرشار از امین میکنم

یا می برم،یا باز هم نقش شکستی تلخ را

در خاطرات سرخ خود با رنج آذین می کنم

حالا نه تو مال منی،نه خواستی سهمت بشم

این مشکل من بود و هست در عشق گلچین می کنم

کم کم ز یادم می روی این روزگار و رسم اوست

این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین می کنم

 .. و مرا

آنقدر آزردی ..

که خودم کوچ کنم از شهرت ..

بکنم دل ز دل چون سنگت ..

تو خیالت راحت ..

می روم از قلبت ..

میشوم دورترین خاطره در شب هایت

تو به من می خندی ..

و به خود می گویی:

باز می آید و می سوزد از این عشق

ولی ..

بر نمی گردم نه!

می روم آنجایی

که دلی بهر دلی تب دارد ..

عشق زیباست و حرمت دارد ..

تو بمان ..

دلت ارزانی هر کس که دلش مثل دلت

سرد و بی روح شده است ..

سخت بیمار شده است ..

تو بمان در شهرت

برو...!!!!!!!!!!

مطمئن باش و برو

ضربه ات کاری بود

دل من سخت شکست

و چه زشت

به من و سادگی ام خندیدی

به من و عشقی پاک

که پر از یاد تو بود

و خیالم می گفت تا ابد مال تو بود

تو برو ، برو تا راحتتر

تکه های دل خود را آرام سر هم بند زنم

خبر به دورترین نقطه جهان برسد...

خبر به دورترین نقطه جهان برسد

نخواست او به من خسته بی گمان برسد

شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

چه می کنی که اگر او را خواستی یک عمر

به راحتی کسی از راه ناگهان برسد

رها کنی برود از دلت جدا باشد

به آنکه دوست ترش داشته به آن برسد

رها کنی بروند تا دو پرنده شوند

خبر به دورترین نقطه جهان برسد

گلایه ای نکنی و بغض خویش را بخوری

که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که نه...!!!

نفرین نمی کنم که مباد

به او که عاشق او بودم زیان برسد

خدا کند که فقط این عشق از سرم برود

خدا کند که فقط آن زمان برسد...!!!!!

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد

مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید
مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید

بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ
پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ

جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد
شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید

روز مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد
اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیـــــــد

روی قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت
آن جگر سوخته خسته از این دار برفــــت

 آه! ای ابر بهاری مویه کن                            روح تبدار مرا پاشویه کن
این گران باری که بر دل می‌برم                      هم تو میدانی چه مشکل می‌برم
هستی‌ام در پای آن سرمست رفت                 آه! ای یاران دلم از دست رفت
انتهای هر چه رسوایی منم                           عاشق شبهای تنهایی منم
بارها با لاله صحبت کرده‌ام                            بار‌ها با ماه خلوت کرده‌ام  
فکر من از آسمان ، آبی تر است                     روح من با عشق عنابی تر است
من سر هر کوچه یا هو می‌زدم                      پیش پای عشق زانو می‌زدم
آه ! آه ! ای شاعران نسترن                          گل به گل داغ است کتف شعر من
با جدایی خو گرفتن مشکل است                   از شقایق رو گرفتن مشکل است
او شبی آمد... مرا ویرانه کرد                         او مرا یک باغ بی‌پروانه کرد
شوخ چشمست و دلم در بند اوست                هر چه هست از چشم پر نیرنگ اوست
دل مرید کیش اشراقیش شد                        دل اسیر ایها الساقیش شد
او که خویشاوند نزدیک گل است                     شرح احساسات سبز بلبل است
او که با آیینه ها مانوس بود                           چشم او یک کاسه اقیانوس بود
در نگاهش آسمانی راز داشت                       کهکشان در کهکشان اعجاز داشت
آمد از نُه توی جنگلهای راز                             آمد از آنسوی پرچین نیاز
آمد از دردش پُرم کرد و گذشت                       در وفا سیلی خورم کرد و گذشت
مثل شمع بزمی آبم کرد و رفت                      عشوه‌ای کرد و خرابم کرد و رفت
این هم از یک عمر مستی کردنم                     سالها شبنم پرستی کردنم
آی دل ... زهر جدایی را بخور                         چوب عمری بی‌وفایی را بخور
آی دل ... دیدی که ماتت کرد و رفت                خنده‌ای بر خاطراتت کرد و رفت
من که گفتم این بهار افسرده نیست               من که گفتم این پرستو مرده نیست
وه ... عجب کاری به دستم داد دل                  هم شکست و هم شکستم داد دل